مقایسه برخی از شاخص های مقاومت به خشکی دو گونه اسکنبیل (calligonum persicum و c. stenopterum) در شرایط طبیعی

خشکی به عنوان تأثیر گذارترین عامل بر رشد و پراکنش گیاهان از جایگاه ویژه ای در اکوسیستم های بیابانی برخوردار است. در این تحقیق برخی از شاخص های مقاومت به خشکی دو گونه اسکنبیل طبسی و اسکنبیل ایرانی در دو مرحله قبل و بعد از آبیاری در شرایط طبیعی مورد اندازه گیری قرار گرفت. در مرحله قبل از آبیاری پتانسیل آب در اسکنبیل طبسی برابر با 2/34- بار و در گونه اسکنبیل ایرانی برابر با 8/27- اندازه گیری شد. تفاوت معنی­داری در مقدار پرولین بین دو گونه مشاهده نشد، اما قند های محلول به طور معنی­داری در گونه اسکنبیل ایرانی بیشتر از اسکنبیل طبسی بود. البته مقدار کلروفیل و محتوای نسبی آب در اسکنبیل طبسی به طور معنی­دار بیشتر از اسکنبیل ایرانی بود. به طوری که تفاوت معنی داری در میزان سدیم و پتاسیم بین دو گونه مشاهده نشد. اما بعد از آبیاری قند های محلول در گونه اسکنبیل طبسی به طور معنی­داری نسبت به اسکنبیل ایرانی بیشتر بود. آبیاری به طور معنی داری باعث کاهش پتانسیل آب در گونه اسکنبیل طبسی شد. پرولین و قند های محلول نیز با آبیاری در گونه اسکنبیل طبسی به طور معنی داری کاهش یافتند ولی این کاهش در اسکنبیل ایرانی معنی دار نبود. مقایسه دو مرحله آبیاری و بدون آبیاری به وضوح فعال بودن سازوکار تنظیم اسمزی را در گونه اسکنبیل طبسی نشان می دهد. بنابراین بر اساس نتایج این تحقیق نتیجه گیری شد که هر دو گونه با حفظ پتانسیل منفی تر آب از طریق استفاده از اسمولیت­های سازگار و همچنین کلروفیل و محتوای نسبی آب بالاتر با شرایط محیط سازگار شده­اند.